Turchia, cultura e società

Duygu Kankaytsın – Tre poesie

in Versi

Il passo di Giugno

Ho fatto sanguinare mia madre, le ho straziato i sensi, così sono nata
Bella l’acqua che aveva aperto quel mattino
Ero in preda al terrore, il mondo preda della follia
Sottilissimi i dolori nelle mie arterie
La macchia si allargò sempre più
Il rosso dei tulipani fu il primo colore che conobbi

Pareva insensata, ciò che chiamavano vita era frastuono
Cosa potevano importare i fischi dei traghetti
Gli uomini confusi alle luci smorte della città

Mi faranno crescere, mi faranno cantare canzoni
Si convinceranno che li amo, però…
Un amore aggiungendosi all’altro inciamperà
Sulle menzogne che già so destinate a crollare

Malessere nelle strade dove un tempo correvo
Lontanissima la gioia comprata dal droghiere all’angolo
Ho dimenticato tante cose, ma in mente ho il pazzo del quartiere
E poi il cannone che spara contro il cielo
E poi…

Non trovo posto, fuggo col passo di Giugno
Cade la neve su ogni luogo che tocco
La guerra è più stanca di me
La terra mi scivola sotto i piedi
Mi allontano da voi, infine sono fuori di voi

 

Haziran Hızı

Annemi kanattım, duygularını parçaladım, öyle doğdum
O sabahı başlatan su güzeldi
Ben çok korktum, delilik içindeydi dünya
Acılar incecikti şahdamarımda
Büyüdü durdu leke
Lalelerin kırmızısı ilk tanıdığım renkti

Anlamı yoktu sanki, gürültülüydü yaşamak dedikleri
Ne önemi olabilirdi vapur düdüklerinin
İnsanları loş bir kente karışmanın

Büyütecekler beni, şarkılar söyletecekler
Sevindiğimi sanacaklar, ama…
Bir aşkı diğerine eklerken tökezleyecek
Ben düşecek öğrendiğim yalanların üstüne

Bir zamanlar koşturduğum sokaklar sıkıntılı
Çok uzakta köşedeki bakkaldan aldığım şenlik
Çok şey unuttum, ama aklımda mahallenin delisi
Bir de gökyüzüne açılan havan
Bir de…

Sığmıyorum, haziran hızıyla gidiyorum
Vardığım her yere kar yağıyor
Benden yorgun savaş
Ayaklarım kesiliyor yerden
Ayrılıyorum aranızdan, sonunda dışınızdayım

 


La fiaba di Duygu

Mi tiene stretta la mano un cavallo incerto
D’ora in poi soffiate verso me ogni dolore

Sono qui dentro, in cucina un verde smorto
Dal mattino la tinta alle pareti è mutata più volte
In salotto la televisione si prende gioco di noialtri
Sempre più si diffonde il sangue che filtra da Nusaybin
Una giovane lontananza tra noi
Mio fratello mi siede di fronte, ma chissà dov’è

Non trovo posto in alcuno dei libri che vorrei leggere
Questo è bene, io scaccio via chi arriva troppo tardi

Attendo, prendo esempio da una piovra
Potrebbe guarirmi essere una storia con più braccia

Ogni frase che compongo è subito uccisa
I te dentro di me, gli eserciti, le tue sontuose tavolate

Presto sarà mattino, fuori il ricordo di un’estate sbagliata
Mi trovo… su questa terra, ma ho i sensi allerta
Appena il mio petto verrà alla luce, ti guarderò negli occhi

Duygu, figliola, l’hai dimenticato?
Il giorno delle tue nozze hai messo al mondo tuo padre
 

Duygu Masalı

Elimi sımsıkı tutuyor kararsız bir at
Her acıyı bundan böyle bana üfleyin

İçerdeyim, mutfakta ölü bir yeşil
Sabahtan bu yana birkaç kez değişmiş duvarların rengi
Televizyon salonda dalga geçiyor bizimkilerle
Yayılıp duruyor Nusaybin’den sızan kan
Aramızda genç bir uzaklık
Kardeşim karşımda, ama kimbilir nerde

Sığmıyorum okumak istediğim hiçbir kitaba
Bu iyi, kovuyorum gecikmiş insanı

Bekliyorum, özeniyorum bir ahtapota
Beni onarabilir çok kollu bir masal olmak

Hemen öldürülüyor kurduğum her cümle
İçimde senler, ordular ve şenlikli kahvaltıların

Az sonra sabah olacak, dışarıda hatalı yaz hatırlatması
Yeryüzünde … içindeyim, ama duygularım çevik
Göğsüm bir doğsa, gözlerine bakacağım

Kızım Duygu, unuttun mu
Evleneceğin gün babanı doğurdun

 

 

Dove sei tu? Io vado a piantare la mia rosa

Menzogna è ciò che sarà, quanto quel che già è
A ridare la vita a ciò ch’è tra noi
È il mio nome, o forse il tuo?

Lui sa bene come migrare via dal gioco
Negli anni più belli e bilingui
Verso un sottilissimo domani
Lettere dalle sottilissime ferite
Intonano un canto sulla vetta della vita
Sei tu la mia lingua madre

Davanti a una fontana sottilissima decolliamo, eterei
L’io volteggia e volteggia
Atterro in un luogo dentro te
Dove sei tu? Io vado a piantare la mia rosa

Raccontano con minuzia
Come la grazia mi abbia ferita
Non ci fossero loro, ti vedrei e rivedrei
Non ci fossero loro non potrei ricordarti
Così mi camminavi davanti, camminavi
Come una nascita tenuta nascosta

Se avessero dato alla terra un’altra possibilità
Avrei chiesto agli alberi come si sentivano
E nelle loro anime avrei visto me stessa, senza crucciarmi
Per ciò che non riuscivano a esprimere

Nella mia carne masticata lo percepisco
Gli alberi sentono più di te il dolore che provo
Tu chi sei?
Io cado nel sonno
Questa collera non ha padrone

 

Sen Neredesin, Ben Gülümü Dikmeye Gidiyorum

Olacaklar olanlar kadar yalan
Aramızı yeniden başlatan
Benim adım mı, senin adın mı

İyi biliyor göç etmeyi oyundan
İki dilliğinin en güzel yaşlarında
İncecik yarına
İncecik incinmiş harfler
Bir şarkı söylüyor ömür tepesinde
Sen benim ana dilim

İpince bir çeşmenin başında uçuyoruz semavî
Benlik dolana dolana
Sende bir yere iniyorum
Sen neredesin, ben gülümü dikmeye gidiyorum

Tarif ediyorlar
Zarafetle incinmişliğimi
Olmasalardı, seni görürdüm görürdüm
Olmasalardı, seni ben hatırlayamazdım

Böyle önümde yürürdün yürürdün
Gizlenmiş bir doğum gibi

Bir şans daha verilseydi yeryüzüne
Ağaçların hatırını sorarak başlardım
Onların ruhunda kendimi görür, çakılmazdım
Söyleyemediklerine

Duyuyorum etimi çiğneyişinde
Ağaçlar senden daha çok hissediyor canımın yandığını
Kimsin sen
Ben uykuya dalıyorum
Sahibi yok bu öfkenin

 

[trad. Nicola Verderame]

Immagine di copertina: Valentina Pasquinelli


DUYGU KANKAYTSIN poesia poeta siir
Foto ©Vedat Arık

Duygu Kankaytsın è nata a Izmir, dove ha frequentato la facoltà di Arti sceniche dell’Università Dokuz Eylül, laureandosi in drammaturgia. Ha pubblicato poesie e saggi sul teatro in numerose riviste e antologie. Con il dramma breve intitolato Jiyan ha vinto il premio teatrale Suat Taşer. Ha pubblicato due libri di poesia: Hayatçağıran (“Chiamavita”, Şiirden Yayıncılık, 2013) e Rağmen (“Nonostante”, Kırmızı Kedi Yayınları, 2018). I suoi versi offrono un particolare rilievo alla narrazione, anche quella degli avvenimenti politici e sociali più drammatici, tra cui il disastro minerario di Soma (2014) e gli scontri di Nusaybin (2016). Nel 2022 ha inoltre curato la raccolta di saggi İncelikler Tarihi (“Storia delle sottigliezze”, Yapı Kredi Yayınları) dedicata alla poesia di Gülten Akın.

 

Tags:

Latest from Versi

Go to Top